سیزده به در

تا در این گور جهان باز نیفتد گذرم

این جهان میگذرد من هم از او میگذرم

شهریارا ز همه عالم و آدم به دری</span>

خوش به حالت که من از دین و خدا هم به درم

سیزده نحس ترین روز برای من نیست</span>

چونکه هر روزِ جهان ، سخت بیاید به سرم

تو در آن روز که عشقت پسرش را بوسید</span>

من در این روز که آشفته و آسیمه سرم

تو که بی سیم و زری باز هنر داری و من</span>

چه کنم با غم بی سیم و زری ، بی هنرم

همه الطاف خدا شامل حال من و توست</span>

تو ز غم مرد شدی و من به غمها پدرم

ماتم سیزده اول سالم به کنار</span>

ریشه ای دارم و خود ریشۀ خود را تبرم

دانیال علی پناهی

این غزل رو در جواب غزل استاد شهریار گفتم که در سیزده به در سروده بودن

و بسیار هم غزل معروفی هست که تمامی دوست داران استاد شهریار بارها

و بارها خوندنش و ازش لذت بردن .

من هم از سیزده به در خودم این غزل رو سرودم .

امیدوارم که اهل غزل جسارت بنده حقیر رو ببخشن .

لینک فایل صوتی شعر در قسمت پیوند های روزانه وبلاگ

برچسب‌ها: سیزده به در , من خود آن سیزدهم , پاسخ استاد شهریار , غزل