جـان بـر لـب

پـخـتـه شــدن پیشکـش ، ز فـرط غــم سـوخـتـم

جـان که رسیدم به لب ، لــب ز سـخـن دوختـم

خــنـده زدم تــا کــسی ، پــــی نـبـرد راز مـــن

نـالـه نـکـردم کـه یــار ، نـشـنـود امـراض مــن

گــرچـه غـریـق غـمـم ، عــاشــق غــم نـیـسـتـم

اوسـت حـریـف مـن و ، مـن بـه خــدا نـیـسـتـم

آه بــه رفــتــار مـــــن ، رنــج سـزاوار نـیـست

پــاســخ هـمچون مـنـی ، ایـن همه اطوار نیست

آتـشِ بــر جــان مــــن ، دست کم از نار نیست

ایـــن دل بـیـچـــاره را ، هـیـچ خـریـدار نیسـت

هـمـچـو مـتـاعـش دگر ، در هـمـه بازار نیسـت

سـهـم مـنِ غــــــم زده ، ایـن هـمـه آزار نیسـت

دانیال علی پناهی