پریسا

بیا بنشین برایت قصه های ناب میگویم

برای چشم های تو سخن از خواب میگویم

بیا طاهای معصومم بدون تو نمیخندم

تویی معنای آزادی تویی معنای لبخندم

بیا کز سرنوشت خود برایت قصه ها دارم

ولی غمگین مشو بر من تو با اشکت نیازارم

نمیدانی که تا حالا چه دردی روی دوشم بود

زمین میخانه غمها زمانه می فروشم بود

نمیدانی که از دردم چه شبها گریه میکردم

چه رویاها که در من بود و دنبالش نمیگردم

چه حسرت ها به دل دارم چه داغ تلخ و سنگینی

زمانه چید پرهایم ، زمین گیرم نمبینی؟

ببین این مادر خسته پس از یک عمر بیتابی

برایت قصه میگوید تو با این قصه میخوابی؟

تو خوشبختی و با شادی ز غمها بی خبر ماندی

به تو از غُصه ها گفتم تو از لبخند میخواندی

دو صد دست نوازشگر همیشه بر سرت بوده

همیشه شخص دلسوزی چو من دور و برت بوده

نمیدانی که جان من پر از اصرار و خواهش بود

تمام حسرتم در زندگی دست نوازش بود

به قدر زلف های تو ز چشمم اشک ها رفته

نمیدانی که فریادم  ،  تا عرش خدا رفته

به قدر یک جهان عمری ز آمال خودم دورم

چقدر این راه دشوار و من از این جاده رنجورم

ببین از تاول پایم که از این جاده می آیم

اگر دشوار هم باشد به عشقت ساده می آیم

برای آنکه مثل من ، نباشد در دلت دردی

چو مردان پای تو ماندم در این دنیای نامردی

همه دنیا بیابان بود و من چون تشنه ها ماندم

نیاز زخم مرحم بود و زیر دشنه ها ماندم

به شوق صبح آینده ، دمادم کار میکردم

نگهداری ز پیر و کودک و بیمار میکردم

نگو دود چراغ هرگز ، که از آتشفشان خوردم

مصیبت دیدم و زهر از ید اهریمنان خوردم

تو اشک شوق میریزی و من با گریه رنجیدم

نمیدانی که از دنیا چه اندازه ستم دیدم

نه از تنهایی ام خیری نه از بودن کنار هم

نمیشد در جهان پیدا برای زخم من مرحم

همیشه حسرت هر چیز در کنج دلم مانده

به قدر یک نفس بختم ، نشد مهمان ناخواده

تو بودی از من و من با تو یک پیکر

ولی دنیاست بین ما تفاوتهای یکدگیر

امید این است با تدبیر خود من را کنی درکم

رود جان از تنم ان روزگاری که کنی ترکم

برای امشبت کافیست چون من آیه یاسم

بخواب ای جان شیرینم که از غمهات میترسم

دانیال علی پناهی

برچسب‌ها: مثنوی