شامِ بی شمس

  
                       

 

خـدایـا سـخـت گـرداندی در این عـالـم حـیـاتـم را

 

                       کـه روزی چــنــد مــیــدیــدم ، تـقـلای مـمـاتـم را

 

گشودی درب رحمـت را ولی بـر روی مـا بستی

 

                       در ایــن تـومــار اعـمـالـم ، فـقـط دیـدی گناهـم را

 

چـقـدر از بـاب حـاجـاتـم بـه درگاهت دعـا کـردم

 

                       صـبـوری در اجـابـت هـا ، عجولی هـر عذابم را

 

چه تسبیحی که از نامت ، هزاران دور چرخاندم

 

                       بـه قـدری نـام تـو بـردم ، کـه یـادم رفـت نـامم را

 

هـزاران نامه بنوشتم ، به شرح حـال و اوصـافـم

 

                       فقط بسـم الله اش خواندی ، نخواندی تـو کلامم را

 

شـروع و خـتـم طـاعـاتـم ، سـلام و ذکـر تو گفتم

 

                       کـه روزی بشنوم از تو ، جـواب یـک سلامـم را

 

بـر این دلخستۀ غمگین ، تـو عـمـر نـوح بخشیدی

 

                       کـه مـن بـاور نمیکردم ، ز غم این چون دوامم را

 

اگـر من خانۀ خود را ، ز غم صد بار گـم کـردم

 

                       ولـیـکـن گــم نـمـیـکـردم ، ره بـیـت الـحـرامـم را

 

برای زندگـی چیدم ، هـزاران فـکـر و رویـا مـن

 

                       ولـی هـر بـار بـا حکمت ، زدی بـر هم نظامم را

 

در میخانه ای رفتم ، که از عشق تو مِـی ، نوشم

 

                       ز خُم از خون دل پر کرد ، آن ساقیت ، جامم را

 

زدم مـن قـیـد خـورشـیـد و بـه تـاریـکـی گرفتارم

 

                       دگـر روشـن نگرداند ، هزاران شـمـس شـامـم را

 

 

 

 

 

خدایا : حکمت تو را دردیست ، که منشاء آن جهل ماست

 

 

 

 

دانیال علی پناهی

روزهایم آفتابی نیست...