ســـاده

مـــن بـه مـعـصـومـیـت چــشــم تـو بیمار شـدم

                         دل جـدا کـردم و از غـیـر تــو بیزار شـدم

عـکـس هـایـم کـه تـو دیـدی ، سـیـاهـنـد و سپید

                         با تو صـد رنـگ نبودم کـه ســزاوار شـدم

کــیــنــه ای هــیــچ نـدارم بـجـز از دشـمـن تـو

                         مـن بـر ایـن کـیـنـۀ در سیـنه گرفـتار شـدم

کــاش مـیـمـردم و ایــن روز نـمـیـدیــدم هــیــچ

                         از همان دم که من از خواب تو بیدار شدم

نـــاز تـــو هــیــچ دلــی غــیــر دل مــن نخـرید

                         من به اطوار تو بـا عـشــق خـریـدار شـدم

گرگ هاری که تو را خـواست زمـیـنـت بـزنـد

                         مـن زمـیـنش زدم و بـر تـو هــوادار شـدم

بـعـد هـا گـفـتـی از ایـن زمـزمـه هــا بـیـزاری

                         آه عـــاشــق کـــه شـدم مـایــۀ آزار شـدم ؟

دل مــن بـا هـمـۀ جـنـــس شـمــا وحــشی بــود

                         ریـسـمـان گـردن مـن کردی و افـسار شدم

مــن کــه شــهــزادۀ رویـــای هـــزاران بـــودم

                         در خـیـال تــو فــقــط خـــادم دربــار شـدم

جان به لب میکنی آن دل که فقط در پی توست

                         عــاشـق فخر و غرور تو شدم خـوار شدم

از تـــو هـــر روز فــقــط در پـی اخـبـار شـدم

                         خـواب مـیـرفـتـم و بـیـدار بـه اجـبار شـدم

ای دو صـد لعنت و نفرین بـه مـن و احـسـاسـم

                         مایۀ خندۀ اغیار شدم تا به تو مـن یـار شدم

دانیال علی پناهی