خـدانـگـهـدار ، آخـریـن بـهـار

چـمدان بستی و گفتی که ز رفتن نهراسی

                نـوش جانت نمکی را که تو هـرگـز نشـناسـی

گفتی آخر به مـن غمزده هیچی تـو بـرایـم

                نـه ســـزاوار ثـنـایـی نـه سـزاوار ســپــاســی

گفتم ای یار نـدارم بـه عقـب راه گـریـزی

                بی من از راه به در میشوی از پرت حواسی

گفتی ار گیجم و مستم ضرری بر تو نیاید

                نـرسـان دیـگر از ایـن بـعـد مـرا هـیـچ تماسی

گفتم از نامه نوشتن به تو مایوس شدم مـن

                به در آوردی ام از ریـشـه مرا سخت اساسی

گفتی ار تنگ دلـت شد برو در باغچۀ مـا

                بـوی مـن مـیـدهـد آنجا به خدا هـر گـل یاسـی

گفتم از رفتن تـو بـاغ خـزان مـیشود آخـر

                مـیـرود از تـن ایـن بـاغـچـه هـا سـبـز لباسـی

گـفـتـی از مـن نـنـمـا هـیـچ تمنای وصالت

                آه رفـتـی و کشیدم ز غمت سـخـت قصـاصـی

دانیال علی پناهی