شعر طنز : آدم و حوّا

سیبی که دادی خوردم و               از عـــرش آویـــزان شــــدم

بـا بـرگ پـوشـاندی مـرا               پــایــیــز شــد عـریـان شــدم

من همچو فرزندان خـود               قـــــربـــانـی نــســوان شــدم

حــــوّای زیــبــا دیــدم و               مــحــو رخ جــانــان شــــدم

چـون زن نـبـودم غیر او               بــر عـشـق او زنـدان شـــدم

شــوق خـیـانـت داشــتــم               لــیــک از وفــاداران شـــدم

گـشـتـم مطیع حـرف زن               رســوای رســـوایــان شـــدم

یک سیب خوردم عاقبت               از عــمــق جان ویران شــدم

آدم نــبــودم آن جــهـــان               در ایــن جـهـان انـسـان شـدم

یک عـمر تـاوان داده ام                گر لحظه ای اگر نادان شـدم

دانیال علی پناهی