پریزاد

خدا در غصه های تو همینجاست

دلت آبی تر از هفتاد دریاست

مبادا در دلت غم جا بگیرد

مبادا قلبت از عشقی بگیرد

مبادا ابر باشد آسمانت

دل دریایی و بس بیکرانت

تو را حیف است این قلبی که داری

که در آن بذر های غم بکاری

بخند و شاد باش از روزگارت

نگیری خُرده از پروردگارت

اگر دنیا دمی بد کرد با ما

مشو نومید از لبخند فردا

یقین کن شادی ات نزدیک باشد

اگر این لحظه ها تاریک باشد

بدان پایان تاریکیت نور است

به او بسپار اگر این راه دور است

چو این هم بگذرد این رسم دنیاست

نبینم غصه در قلب پریساست

تقدیم به خواهر عزیز و مهربانم ...

دانیال علی پناهی