می رفتم

تو را از یاد می بردم

خودم از یاد می رفتم

پناهم عشق بود اما

به دست باد می رفتم

چنان صیدی به پای خود

پی صیاد می رفتم

چه شبهایی که در جاده

که با فریاد می رفتم

جهان از بی کسی پر شد

پی همزاد می رفتم

شدم محکوم حبس اما

پی جلّاد می رفتم

نیامد قابض الارواح

تا من شاد می رفتم

جهان همچون کویر و من

پی شمشماد می رفتم

تمام خانه ها ویران

ز نا آباد می رفتم

عروسم ماند در حجله

و من داماد می رفتم

من ار شاگرد غم بودم

دگر استاد می رفتم

در این محبس اگر بودم

ولی آزاد می رفتم

من از ترس عدم هایم

پی ایجاد می رفتم

به سوی طالع نحسم

چه مادر زاد می رفتم

همه دنبال مهر من

من از خرداد می رفتم

ز بهمن های یخبندان

پی مرداد می رفتم

به سوی امتداد غم

ز استبداد می رفتم

چو ره را نا بلد بودم

ز استعداد می رفتم

تو در چاهم پریدی ، من

پی امداد می رفتم

به حالم تسلیت گفتی

مبارک باد می رفتم

اگر قلبم ز غم پیر است

چون نوزاد می رفتم

از این پس هر چه بادا خوش

که بادا باد می رفتم

از این دنیای با ریشه

چه بی بنیاد می رفتم

ز دست آدم اهلی

پی شیاد می رفتم

به نرمی حرف میگفتی

پی فولاد می رفتم

در آن شب رحلتم بود و

من از میلاد می رفتم

جهانی شاهدم بود و

به استشهاد می رفتم

تمام زنده ها دشمن

پی اجساد می رفتم

ز صد ها تن همه نا تو

من از تعداد می رفتم

من از این چشمه ی شیرین

به شور آباد می رفتم

ز هفتاد عشق ناکامم

پی هشتاد می رفتم

چو مدرک خواستی از دل

پی اسناد می رفتم

من از رد قدوم او

که پا بنهاد می رفتم

همه دنبال اولاد و

من از اولاد می رفتم

برای جشن مرگ خود

پی قناد می رفتم

من از فردای عاشورا

پی اعیاد می رفتم

پی خویشان و نیکانم

پی اجداد می رفتم

ز غم حالم جنونی شد

پی غمباد می رفتم

از این از هم گسستن ها

پی آحاد می رفتم

به نزد نا امیدی ها

پس از افراد می رفتم

چه حالی بر دلم رخ داد

و از رخداد می رفتم

دانیال علی پناهی