خدا

مرا مخلوق راند از تو

تو سمتم هیچ برگشتی ؟

اگر دنبال تو گشتم

تو هم دنبال من گشتی ؟

من از غم قهر میکردم

تو با من آشتی بودی ؟

ره نامردمی رفتم ؟

ره انصاف پیمودی ؟

من ار در بندگی هیچم

خدایی با دلم کردی ؟

هزاران ناله میکردم

که تو یک بار برگردی

سزاوار غمم ؟ باشد

تو اینک شاد میگردی ؟

گناه است اینکه یک ساعت

نباشد در دلم دردی ؟

نمیدیدی چه ایامی 

به شدت عاشقت بودم

همه بیراهه میرفتند

و من راه تو پیمودم

ز اکرام جلال تو

سرم بر خاک مالیدم

ز غم قلبم شکست اما

به داغ عشق بالیدم

چقدر از عشق جان کندم

که از من رو نگردانی

مرا دیوانه ام خواندند

تو هم دیوانه میدانی؟

دگر تا زنده ام قهرم

ولیکن دوستت دارم

تو هم دل برنگیر هرگز

از این تکرار آزارم

دانیال علی پناهی