مـغـرور

تـو کـه در عـشـوه گـری شهرۀ آفاق جهانـی

                       بـه گمانت که بماند به رُخت حُسـن جـوانـی؟

زن زیـبـایـی و مـغـرور بـه زیبایی خویشـی

                       بـه خـدا هـیـچ نـمـانـد ز تـو نـامـی و نـشانی

تو اگر رهرو دینی و اگر رهـرو فـرهـنـگ

                       همچو پروینی و سیمین که در این دِیر بمانی

جـمـلـگـی جـنـس مـونث پـی زیبایی خویشند

                       و هوا خواه زر و سیم و تو هم در پـی آنـی

تو همان دختر لج بازی و با کبر و غروری

                       که مرا از غم تو بغض و سرشکیست نهانی

کـاش تا کشتی تـو بشکند و تـا بـه هـمـیـشـه

                       بـه کـنـارم بـنـشـیـنـی و مــرا هـم بـنـشـانــی

دانیال علی پناهی